سازمان سینمایی؛ جزیره جدا افتاده! 

سالن‌سازی در بیش از ۱۰۰۰شهر بی‌سینمای کشور چه شد؟ بودجه‌ها چقدر است و چند پروژه مصوب و در مسیر تولید است؟ شاکله حمایت‌های دولتی را چه موضوعات و محتوایی تعیین می‌کند و.... 

انفعال تا این حد در هیچ دوره‌ای از عمر مدیریت کلان سینما وجود نداشته. این مدیریت برخی کنش‌ها، اعتراضات یا مطالبات صنفی و... را علنا نادیده گرفته و بدون واکنش یا اعلام برنامه‌ای عملا خود را از اتوریته قدرت یا ورود به پاسخگویی حذف کرده. چه دوران معاونت و چه بعد از آن‌که این تشکیلات به سازمان ارتقا یافت، همواره مدیران ارشاد تا زیرمجموعه‌هایش اعم از صنوف وابسته خانه سینما و بازو‌های اجرایی‌اش دربرابر اتفاقات و رویداد‌های رخ داده و محتمل به وقوع، فعالانه میدانداری می‌کردند، اما د‌ر این دوره به‌نظر می‌رسد دم و دستگاه دولتی جزیره‌ای جداافتاده از سینماست! 

مراجعین و مکلفین و کلا گروهی از سینمایی‌هایی که به انحای مختلف با سازمان مرتبطند راه خودشان را می‌روند و بقیه خانواده سینما نیز بی‌توجه به وجود چنین سازمانی کار خودشان را می‌کنند. انگار نه انگار که اساسا جایی با عنوان «سازمان سینمایی» وجود دارد. 

همچنان که همه می‌دانیم سه فیلمساز ایرانی از کشور‌های دیگر به مراسم اسکار معرفی شده‌اند. مطابق اخبار منتشره و اعلام یکی از تهیه‌کنندگان معروف نزدیک ۲۰فیلم سینمایی به‌صورت غیر‌قانونی یا به تعبیر این روزها «زیرزمینی» در حال تولیدند و بخشی (۸۷فیلمساز) با صدور بیانیه و سروصدا، خواستار حذف پروانه ساخت شده‌اند! 

مطابق گزارش و تحلیل رسانه‌های کم‌برخوردار از امکانات و هدایای دولتی، جشنواره‌های تا اینجا برگزار شده تحت قیمومیت سازمان سینمایی در نازل‌ترین شکل و فرم و محتوا برگزار شده‌اند؛ خصوصا جشنواره فیلم کوتاه تهران با انتقال به محیطی غریبه با اندیشه‌های آرمانی واضحانه به تکه‌ای جداافتاده از بدنه سینما تبدیل شده. 

آیا همه چیز به همین‌ها ختم می‌شود؟ وقتی شاهدیم وضعیت و موقعیت بخش زیادی از کادر‌های پرسابقه و قدیمی در شرایط نامطلوب زیستی و شغلی روزگار می‌گذرانند و متقابلا بخشی دیگر از سینماگران توانمند و ذی‌نفوذ حالا سیاسی یا اقتصادی همه راه‌های قانونی را دور می‌زنند، بیشتر متوجه می‌شویم که اگر قدرت تشکیلاتی سینما با همین دست‌فرمان جلو برود، وضع از این هم بدتر می‌شود. خلاصه آن‌که در این دوره رویکرد‌ها خود‌به‌خودی شکل می‌گیرند و از هیچ منظومه فرهنگی بالنده‌ای تبعیت نمی‌کنند. البته اگر قرار است سینما مانند بسیاری از کشور‌ها تابع بازار آزاد و فضای عرضه و تقاضا باشد، اصولا همین قاعده باید به قانون تبدیل و مدون و اعلام شود، که نمی‌شود. حالا که آیین‌نامه‌های کهنه و مدیریت مکلف به اجرای آنها، در تضاد با سیر حرکتی سینمایی‌ها و جهان هستند این وسط سازمان سینمایی پس چه‌کاره است؟ واقعا این سازمان چرا موضعش را در برابر تولید فیلم‌های زیرزمینی اعلام نمی‌کند و راهکار امروزینی برای آن ندارد؟ یا تعطیل کند یا کارشناسانه برای به‌سامان رسیدن این وضعیت اقدام کند. با شورا‌های موجود می‌خواهد چه کند؟ اگر قانونی است، چرا سکوت کرده و اگر نبودنش باعث رشد و توسعه و گسترش خلاقیت می‌شود، چرا باز هم سکوت و انفعال به‌خرج می‌دهد. اینجا که دیگر امید به باران و تغییر اقلیم و آمدن ابر‌های بارانزا در کار نیست، هست؟